Nie wiem kto bardziej to przeżywał, ona czy ja... no dobra, chyba jednak ja;)
Jako, że był to Zuzi pierwszy dzień w przedszkolu, zawieźliśmy ją razem z Mariuszem. Widok tych wszystkich zapłakanych maluszków na sali był dla mnie niemalże traumatyczny... oj, podziwiam Panie przedszkolanki, żeby tak wytrzymać cały dzień z gromadką zapłakanych, tęskniących i chyba troszeczkę zagubionych maluszków... ale Panie przedszkolanki mają też swoje sposoby - i tak np. jedna z Pań siedziała na podłodze z telefonem i "dzwoniła" z dziećmi do mamy;) Później, kiedy rozmawialiśmy z Zu jak minął jej dzień, dowiedzieliśmy się, że ona też dzwoniła;)
Ogólnie, to myślałam, że będzie gorzej, a tu proszę, nasza mała przedszkolaczka wróciła do domu z wielkim uśmiechem na twarzy, a na pytanie czy jutro też pójdzie do przedszkola odpowiedziała, że tak.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz